Een viertal jaar geleden tijdens een lentepoets maakte Elke Lemmens haar gevel proper en zette haar vuile verroeste schraper terug in een likje verf. Er ontstond een gouden kadertje dat vroeg om een beeld. Het voetschraperproject was geboren. Elke bouwde een mini stadsboerderijtje in de schraper. De reacties van buurtbewoners en toevallige passanten gaven goesting om meer van deze kleine verhaaltjes neer te zetten in de stad. Elke schreef een project en kreeg een budget van de burgerbegroting om her en der in de stad Antwerpen tafereeltjes te gaan installeren.
.jpeg)
In oktober 2020 toen iedereen aan zijn huis gekluisterd was, ging Elke aankloppen bij willekeurige voordeuren met de vraag of de bewoners 'hun' verhaal graag zouden willen verbeelden in hun voetschraper. Er volgden 45 unieke ontmoetingen en gesprekken. Over wat mensen drijft in het leven, hun grootste gemis, wat hen bindt als gezin, waar ze fier, droef, boos, blij van worden. Kortom een verzameling van 45 échte verhalen. Verhalen die soms groots, soms in alle eenvoud verwonderen. Herkenbare, menselijke verhalen.
Elk verhaal kreeg een beeld in één van de meest vergeten plekjes van de stad. Voetschrapers. Een object dat terug gaat naar een tijd waarin de straten nog niet geplaveid waren en er nog paarden en karren door de straten reden. Toen de stad ongetwijfeld nog anders klonk en een andere geur had. Een tijd waarin je, voordat je naar binnen ging in je huis, je schoenen stevig schoon moest maken omdat ze vol modder en paardenstront hingen. We waren ze vergeten die schrapers. We wisten amper nog waarvoor ze gebruikt werden. Nu vertellen ze verhalen. Verhalen van een tijd die niet eens zo ver achter ons ligt, omdat we ze terug zien. Maar ook verhalen van mensen. Verhalen van onze buren, onze zus of grootvader, onze medestadsbewoners. Verhalen die even goed de onze hadden kunnen zijn.
Die verhalen, hoe klein ook, vonden snel hun weg naar een groter publiek. In een tijd waarin ons leven zich ging terugplooien op een hele kleine kring in onze eigen stad, wijk en dorp werd het een welkome afwisseling voor velen om te gaan kijken naar de verhalen van anderen. Ook de binnen- en buitenlandse media pikten het project razendsnel op.
.JPG)
Het project ontging ook Anke Van Meer niet. Ze zag meteen de schoonheid van de kleine verhalen en ging er op haar eigen poëtische manier mee aan de slag om ze vast te leggen in een reeks verwonderende podcasts. Zo kan je nu bij 35 van de 45 schrapers luisteren naar het verhaal achter de schraper verteld door de bewoners zelf. Het werd een reeks verhalen om even bij stil te staan. Het vertelt het verhaal van 35 gezinnen, van de stad en haar bewoners. Onze buren, vrienden en familie. Van onszelf. Vaak kwetsbaar, soms grappig, eenvoudig of hartverscheurend. Maar allemaal even echt. Als leidraad doorheen de verhalen voorzag muzikant Erik Van Hoecke een smeltkroes van complementaire ritmes, melodieën, gemoedswisselingen en onaardse geluiden.
Speciaal voor de Zomer van Antwerpen maakte Anke ook nog eens 4 audiowandelingen. Daarin word je mee op wandel genomen doorheen één van de vier verschillende wijken waar er voetschrapers zijn. Stap voor stap word je begeleid door de Antwerpse straten om zo de bewoners te ontmoeten in hun eigen verhaal.
Met dank aan:
interesse?
stel hier je vraag!